سپاس خدایی را که آفریننده آسمانها و زمین است و فرشتگان را رسولان خود گردانید و دارای دو و سه و چهار بال و پر قرار داد و هر چه بخواهد در آفرینش می افزاید که خدا بر هر چیز قادر است.(سوره فاطر، آیه 1)
فردا انتخابات ریاست جمهوری داریم تو دانشگاه! ما هم به عنوان کاندیدای اصلی به سمت جایگاه می رویم. باشد که دعای شما دنباله ی راهمان باشد.
خب! بهتر بگم. چند وقت پیش بابام به من گفت:« واسه این دوره انتخابات مجلس! برو کاندید شو. تو که همه کاری بلدی حالا یه بار هم این انتخابات رو امتحان کن!» در آن لحظه که این جمله را شنیدم چشمهایم نمی دانم از حدقه بیرون زد یا نه! دهانم با طاق(یا زمین؟) رسید یا نه! مخم هم سوت کشید؛ اینو دیگه مطمئنم.
گفتم:« باباجون! درسته که من این همه اعتماد به نفس دارم و منو تا اون مرحله فرض کردی، ولی خب شرایط خودش رو داره. بزا لیسانسمو بگیرم، سنم هم به حدی برسه که قبولم داشته باشن، چشم! کاندیدای مجلس هم می شوم!» اینا رو گفتم و بیشتر هم توضیح ندادم که آخه من یک واحد فلسفه و این جور چیزا هم پاس نکردم و از سیاست فقط اوباما، سارکوزی، هوگو چاوز و البرادعی رو می شناسم. حالا یه کم این ور و اون ور تر...
خلاصه گذشت تا چند هفته پیش که ثبت نام برای کاندیداهای شورای مرکزی انجمن علمی کامپیوتر دانشگاهمون شروع شد. اولش یاد حرف بابام افتادم ولی خب باز هم جلوی خودم رو گرفتم و نرفتم ثبت نام کنم. فعلا باید بچسبم به درس و افزایش اطلاعات عمومیم. وقت برای این جور کارا ندارم. ولی...
با اصرار دوستان و کمی هم دلم و کمی بیشتر عقلم! رفتم و ثبت نام کرد. به هر حال قبول مسئولیت و کار کردن در چنین محیطی حتما در آینده ی خودم هم تاثیرگذار خواهد بود. فقط از خدا می خوام خودش کمکم کنه و از درس هام عقب نمونم.(حالا انگار انتخاب شدم که دارم اینقدر روضه می خونم.)
پ.ن: بعضی روزا روزای حساسی هستند. فردا سه تا کلاس دارم، درس شیوه ارائه داریم که باید تحقیقم رو تو کلاس ارائه بدم. نمره های مدارمون میاد! انتخابات هم که هست. خدایا خودت کمکم می کنی! می دونم.
